Wat wij reeds vóór de verkiezingen voorspelden, namelijk dat er een golf van stakingen zou losbarsten indien het Voka-programma van N-VA nog maar ten dele zou worden uitgevoerd, is dus bewaarheid geworden. Er zouden ongeveer 120.000 betogers naar Brussel zijn afgezakt voor het begin van de Hete Herfst. Dat de golf van stakingen niets zullen oplossen is al even voorspelbaar: de huidige regering is niet van plan de indexsprong op te bergen. Maar dat die goed zou zijn voor 80.000 tot 100.000 arbeidsplaatsen werd door Kris Peeters al gedeeltelijk ingeslikt. Op het middagjournaal (Eén) had hij het al over een maatregel die het aantal ontslagen moet helpen te verminderen, en daarna (heel stilletjes) over de mogelijkheid nieuwe jobs te creëren.
In ons artikel van gisteren rekenden we voor dat de maatregel maximum 1.200 jobs per jaar kàn creëren en jaarlijks 15.000 ontslagen kan vermijden. Destijds had Bart de Wever het herhaaldelijk over "Show me the money!", welaan dan Bart, show me the jobs. In crisistijd, gevolg van excessieve bankkredieten, creëer je geen jobs door te morrelen aan de private koopkracht van alleen maar de gezinnen. Jobs kunnen enkel ontstaan door autonome investeringen (dus gefinancierd met eigen vermogen, niet met schulden). Nu staan roepen dat een indexsprong tot investeringen moet leiden, zoals Unizo, Voka en het VBO doen, is misbruik maken van de economische onwetendheid van de toehoorder. Het beetje investeringen dat er uit voortsproeit zijn geïnduceerde investeringen waarvan geweten is dat ze als enig doel hebben de concurrentie op de wereldmarkt te verbeteren door de arbeidsproductiviteit op te krikken. En hoe doen we dat in landen met torenhoge loonlasten? Dat doen we door arbeidskracht te vervangen door machinekracht, door een hogere input van kapitaal ten koste van een lagere input van arbeid. Of nog, bij de huidige loonlasten zijn geïnduceerde investeringen niét arbeidscheppend, wel arbeidbesparend. Autonome investeringen die b.v. ontstaan als een buitenlands bedrijf hier een nieuwe fabriek neerzet, creëren wèl nieuwe arbeidsplaatsen die bij geïnduceerde investeringen net verloren gaan.
Wordt het trouwens geen tijd dat de Belgische neocon, Luc Coene, gouverneur van de Nationale Bank, eindelijk eens zijn wafel gaat houden in plaats van continu onzin uit te kramen? Neem nu zijn uitspraak dat er één grootbank te veel is in dit land. Zou Coene niet veel beter het nieuwste boek van Ivan van de Cloot over de banken hebben gelezen? Coene bepleit een verdere concentratie van het bankkapitaal waardoor ze straks nog meer too big to fail zijn. In talloze artikels hebben we erop gewezen dat onze banken kleiner moeten worden, zeker nu er een nieuwe bankencrisis in de eurozone dreigt. En dan die uitspraak van deze morgen van diezelfde Coene in Trends: "Stakers zeggen tegen hun kinderen: jullie kunnen de pot op." Stakers beseffen intuïtief maar al te goed dat de offers die van hen worden gevraagd niet tot meer, wel tot minder jobs zullen leiden, zodat hun kinderen het morgen des te lastiger krijgen om een job te vinden. En dat die intuïtie goed zit heeft econometrisch onderzoek bewezen. Deze regering die blind het patronaat achternaloopt vaardigt maatregelen uit die – zonder dat ze het zelf beseffen – onze economie enkel maar nog zieker maakt dan ze al is. Show us the jobs, Luc Coene in plaats van met het patronaat blind te geloven dat er straks, hokus-pokus, 80.000 tot 100.000 jobs zouden worden getoverd zónder autonome investeringen.
Over de staking van vandaag schrijft Carl Devos: "Veel burgers, ook onder de verontwaardigde betogers, hebben begrip voor de stelling dat 'er iets moest gebeuren'. Meer nog, ze onderschrijven de gedachte dat ingrepen nodig zijn om ons sociaal model op termijn overeind te houden. Uiteraard is er boosheid, veel boosheid over een aantal specifieke maatregelen, zoals de indexsprong, de verhoging van de prijzen van allerlei dienstverlening (openbaar vervoer, onderwijs of kinderopvang) of het verhogen van de leeftijdsgrenzen in het pensioenstelsel. Maar die komt er niet enkel en misschien niet eens zozeer door die maatregelen op zichzelf. De verontwaardiging volgt uit het algemeen gedeeld gevoel dat de maatregelen niet evenwichtig verdeeld zijn. Niet eerlijk zijn. De inspanningen worden volgens velen niet billijk gespreid omdat de verdeling van de lasten niet gelijk is over alle burgers en vormen van inkomens, en dat de sterkste schouders dus zeker niet de zwaarste lasten dragen. De alleronderste lagen blijven wat gespaard, maar het is vooral de (lagere) middenklasse die zich geviseerd voelt."
Juist, er moest iets gebeuren, iets wat helpt de crisis op te lossen! Maar is dat gebeurd? Gaat dat gebeuren? Als je de zieke economie wil genezen, dan moet je de de oorzaak aanpakken. En de oorzaak ligt bij de excessieve bankkredieten – die bij historisch lage rentevoeten het aantal misinvesteringen en de eruit voortspruitende failissementen doen stijgen. En die excessieve bankkredieten die zijn oneindig veel groter dan de staatsschuld van 424,2 miljard euro waarop de regering zich fixeert. Gezinnen en bedrijven hebben minstens twee en een halve keer meer boven hun stand geleefd dan de verkwistzieke overheid ten tijde van een socialistisch bewind. Al vergeten dat de private schulden volgens het IMF in België 250 % van ons BNP bedragen, welgeteld op dit ogenblik 1.020,7 miljard euro. Maar waar in het regeerakkoord staat zelfs maar één lijn over hoe we de private schulden aan banden zullen leggen? Waar? Dat moest er gebeuren, de private schulden muilkorven door de banken aan te pakken, en pas dan kon je offers eisen, wel van én gezinnen én bedrijven. Wat er nu gebeurt is dus iets compleet anders. Daar horen we van Carl Devos helemaal niets over. De crisis is veel minder de schuld van socialisten (en christen-democraten), veel meer van de graaigrage banken die gezinnen en bedrijven maar kredieten blijven toestoppen.
En, merkwaardig toeval, gisteren lekten de onderzoeksjournalisten Lars Bové (De Tijd), Xavier Counasse (Le Soir) en Kristof Clerix (MO* Magazine) iets wat in de monde de haute finance minstens al sedert 2008 bekend was, namelijk dat Pricewaterhousecoopers in Luxemburg al jaren fiscale constructies opzet (in samenspraak met de Luxemburgse fiscus) waarbij buitenlandse multinationals en zeer vermogende burgers miljarden belastingen in eigen land kunnen ontlopen. De ontdekking kreeg in de pers spoedig de naam Luxleaks opgekleefd. Er is sprake van 37 Belgische klanten, onder hen het Belgische Belgacom (een gemengd staatsbedrijf!), Albert Frère, de familie Ulens de Schoten en de familie Spoelberch van AB Inbev. Nu komen aandraven dat de huidige voorzitter van de Europese Commissie, Jean-Claude Juncker, hiervan niet op de hoogte was is natuurlijk de waarheid geweld aan doen: de brave man was immers premier van Luxemburg van 1995 tot 2013. Maar het is even waar dat ook de Belgische regering van de deals op de hoogte was: zou dit niet het geval zijn geweest dan zou dit betekenen dat de ministers van Communicatie niet eens wisten hoe Belgacom met zijn centen omsprong. Het is misschien leerrijk eraan te herinneren dat bij een debat van man tot man van oktober 2013 in Leuven John Crombez, de toenmalige minister van Fraudebestrijding, het met de voorzitter van onze Denktank Daniel Huet, Jean Pierre van Rossem, al specifiek had over dit soort fiscale constructies van Pricewaterhousecoopers en dat Crombez, gevraagd waarom hij er niets aan deed, naar eerlijkheid moest antwoorden dat hij daaraan niets kon doen, omdat de constructies weliswaar immoreel zijn, maar perfect legaal. Dat laatste moest Lars Bové gisterenavond ook toegeven in Reyers Laat.
Dat is wat je krijgt van een Europese Unie waar lidstaten een eigen fiscale politiek mogen voeren zonder enige inspraak van de Bankenunie (die voorlopig nog steeds alleen op papier bestaat). En natuurlijk is de Belgische overheid hier waarschijnlijk veel meer misgelopen dan de 4,12 miljard euro die overheid en bedrijven straks mogen delen na de indexsprong. Net dat zet kwaad bloed: een beter Europees beleid had kunnen voorkomen dat vooral de lagere middenklasse straks inspanningen moet leveren die niet nodig waren geweest om het overheidsbudget bij te spijkeren. En wat de reactie was van de huidige minister van Fiscaliteit en Fraudebestrijding, Elke Sleurs, was perfect voorspelbaar. De lieve dame weet nog maar pas waar ze haar kabinet zal verstigen, heeft nog steeds onvoldoende kabinetsmedewerkers, dus moest Financieminister Johan van Overtveldt maar in haar plaats antwoorden. Meer dan een verwijzing naar de Kaaimantaks (de fameuze doorkijktaks) kwam er daarbij niet uit. Want alle insiders weten dat het luik fiscale politiek in het regeerakkoord een erg mager beestje is. En het is trouwens niet omdat fraudebestrijding een kutjob is dat die per se moest worden toevertrouwd aan een gynaecologe (Elke Sleurs).
Tegen het einde is de staking trouwens nog ontspoord toen bij de Hallepoort een paar geparkeerde wagens in brand werd gestoken door een 200-talheethoofden, vooral haven- en metaalarbeiders, mogelijks geïnfiltreerd met een aantal neo-nazi's. Straten werden opengebroken en er werd met kasseistenen naar de politie gegooid. Er zouden 14 auto's in brand zijn gestoken en een zestigtal zwaar beschadigd. Er volgde een charge met het waterkanon en met traangas waarbij een aantal betogers werd opgepakt. Twee van hen blijven aangehouden. Van hen moesten er ongeveer 40 naar het ziekenhuis worden afgevoerd. Bij de politie waren er tussen de 41 tot 111 gewonden (VRT), onder wie twee ernstig.
Dit is een tekst van de Denktank Daniel Huet
(wordt vervolgd)
.png)
){kind=link}
0 Reacties