Foto: Straatgevechten in Kobani worden geleid door een naar IS overlopen Koerd Abu Khadab.
Ook op 11 oktober 2014 blijven Turkse troepen vanaf de grens toekijken hoe de stad Kobani, waar 700 vooral oudere burgers ingesloten zitten en slachtoffer dreigen te worden van een genocide, verder ingepalmd wordt door de terroristen van IS (die Rudi Vranckx ooit cynisch Jihad Incorporated noemde). Eén dag eerder deelde het Amerikaanse ministerie van Defensie mee dat Erdoğan besliste de Syrische oppositie te steunen tegen het regime van Assad. Kortom, hij en de zijnen kijken de andere kant op als er voor hun neus een genocide dreigt, maar zijn er als de kippen bij om straks niet enkel het Vrije Syrische Leger met nieuwe wapens te steunen, maar ook het Islamitic Front dat ooit de inmiddels onthoofde Steve Sotloff verkocht aan ISIS. Eigenlijk misbruikt president Erdoğan als grote smurf van het Moslimbroederschap de internationale coalitie om zonder mandaat van de Veiligheidsraad zijn eigen oorlog tegen de seculiere president Assad te voeren, maar dan wel par personnes interposées. Het zegt meteen heel veel over het opportunisme van de Turkse leider. Al even bedenkelijk is dat de Amerikaanse Defensieminister Chuck Hagel een militair team naar Ankara stuurt om er met Erdoğan over die steun te onderhandelen. Want inderdaad, ook Amerika, is al bezig met de training en de bewapening van zogenaamd “gematigde rebellen”, maar dan wel in zijn strijd tegen de terroristen, en niet op de eerste plaats – zoals Erdoğan dat verstaat – in zijn strijd tegen het regime van Assad. In de internationale coalitie tegen de terreurgroep IS ontpopt Turkije zich steeds duidelijker als de rotte appel.
Het ligt voor de hand dat de viscerale Moslimbroeder die Erdoğan is de beter geoefende en beter bewapende PKK militanten niet de grens zal laten oversteken om in Kobani de YPG militie van de PYD partij (zeg maar de Syrische PKK), minder geoefend in pure stadsguerrilla dan de PKK, ter hulp te stellen. Erdoğan vreest immers dat de Koerden van de Syrische burgeroorlog en van het zwakte van het Iraakse leger zullen profiteren om een eigen onafhankelijke Staat Koerdistan uit te roepen – Staat die straks ook zal ijveren om het Koerdische gedeelte van Turkije aan te hechten. Dat die Staat in wording economisch leefbaar zal zijn moet niet worden betwijfeld want ondertussen controleert de YPG in de Syrische provincie al-Hassake een paar van de rijkste olievelden van Syrië, terwijl ze in het noordoosten van Irak ook grote olievelden onder controle heeft. Precies daarom kijken de Turkse leiders de andere kant op nu in Kobani een genocide dreigt. Daar zijn Turkse leiders en hun troepen trouwens altijd goed in geweest, in het de andere kant opkijken als er een genocide plaatsgrijpt. Memento de Armeense genocide van de zomer van 1915 toen meerdere honderdduizend Armeniërs tijdens de deportatie dwars door de woestijn naar de 25 concentratiekampen in Deir ez-Zor van honger en dorst omkwamen terwijl de begeleidende Turkse soldaten graag de andere kant op keken: het waren immers slechts christenen. Memento ook de Assyrische genocide van 1915 (die tot op heden enkel door Zweden werd erkend) waarbij o.m. 41 van de 61 in Urmia gevangen genomen Assyriërs werden onthoofd omdat ze het opgeëiste losgeld niet konden betalen. Ten slotte ook nog de deportatie van de Pontische Grieken, waarbij 300.000 mensen omkwamen.
Om de etnische zuivering in Kobani te vermijden hebben Amerikaanse straaljagers op 12 oktober 2014 nieuwe bombardementen uitgevoerd in het zuiden en het oosten van Kobani. Erg efficiënt zijn die echter niet omdat het ondertussen om straatgevechten gaat waarbij de terreurgroep IS tanks inzet in bewoonde buurten. Die bombarderen riskeert tot grote collaterale schade te lijden. Leider van de straatgevechten voor rekening van IS is de overgelopen Koerd Abu Khadab die ook instond voor een paar onthoofdingen bij het binnendringen in de stad.
De Amerikaanse stafchef Martin Dempsey heeft ondertussen wel meer dan twintig collega’s uitgenodigd voor een ronde tafel in Washington op de militaire basis Andrews. De steun aan de “gematigde rebellen” zal er worden besproken, ook de vage beloftes van Erdoğan om Turkse grondtroepen in te zetten als andere landen dat ook doen. Meer dan een partij poker is dat niet, want op de Verenigde Staten en de vijf Golflanden is niemand bereid om in Syrië op te treden zonder VN-mandaat. Trouwens een paar landen hebben ook troepen aan de grond. Het beste voorbeeld wordt gegeven door de Britten die in Kobani SAS elitetroepen hebben gedropt waar ze de Peshmerga leren omgaan met zware machinegeweren. Dit deelde het Britse ministerie van Defensie op 12 oktober 2014 mee.
.png)
0 Reacties