Wanneer ISIS op 29 juni 2014 zichzelf tot Islamitische Staat uitriep, en meteen verkondigde dat dit het begin was van het nieuwe kalifaat, was dit een ongehoorde provocatie. Hoe kon een salafistische soennietische minderheid, geleid door niets dan Iraakse ex-militairen uit het leger van Saddam Hussein, oproepen tot de Oemma Рdus tot een wereldwijde verbroederde islamitische gemeenschap Рterwijl het op voet van oorlog stond met alles wat sjiitisch was, inclusief heel Iran. Van waar haalde Abu Bakr al-Baghdadi het recht om te eisen dat vanaf dan alle moslims zich aan zijn gezag moesten onderwerpen? Geen van de Iraanse ayatollahs dacht er ook maar ̩̩n ogenblik aan het zelfverklaarde kalifaat te erkennen, laat staan er zich aan te onderwerpen. Meer dan een loutere propagandastunt van een handvol fundamentalistische Irakezen met een Syrische woordvoerder was het niet. Geen enkel land erkende de Islamitische Staat (IS) en in het westen bleef men doodgewoon van ISIS als terreurgroep spreken, niet van het kalifaat, niet van een Islamitische Staat.
De Islamitische Staat kan gerust gezien worden als de postume wraak van de soenniet Saddam Hussein. Met zijn terechtstelling komt een einde aan eeuwen soennietische dominantie over het grondgebied van Irak, gaande van de Ottomaanse overheersing over het koninkrijk ten tijde van Faisal I tot de republiek onder Saddam. Hoewel op de soennietische driehoek na (gevormd door Tikrit in het noorden, Ramadi in het zuidwesten en Bagdad in het zuidoosten) de sjiieten de meerderheid van de Iraakse bevolking uitmaken, zijn ze al die tijd door soennieten overheerst gebleven. In plaats van een regering van nationale eenheid op de been te brengen hebben de Verenigde Staten met Nouri al-Maliki een revanchist aan de macht geholpen, een figuur die in het geheel niet streefde naar een verzoening tussen sjiieten, soennieten en Koerden, maar die een sektarische beleid voerde waarbij soennieten (en Koerden) plots tweederangsburgers werden. Hierdoor werd een ongezond klimaat geschapen waarin sektarisch geweld gemakkelijk kon gedijen. Het zijn soennieten uit zijn leger van Saddam en uit zijn verboden Ba’ath partij (de Naqshbandi) die in opstand zijn gekomen tegen zijn uitgesproken pro-Iraans en pro-sjiitisch beleid. Voor hen was al-Maliki, de grote onderdrukker en verrader van het salafisme. Er werd veel te lang gewacht met het aan de macht brengen van Haider al-Abadi als minister-president. Toen die eindelijk werk maakte van een regering van nationale eenheid was het kwaad al geschied en had ISIS al het kalifaat uitgeroepen.
Het leger van de Naqshbandi, bestaand uit seculiere oud-leden van Saddams Ba’ath partij, heeft zonder het te beseffen meegewerkt aan het creëren van de Islamitische Staat, maar voert na de onthoofding van twaalf van hun leden door de terreurorganisatie ISIS een genadeloze strijd tegen de salafisten.
En heel zeker, zowat alle islamitische Schriftgeleerden hebben dat zelfverklaarde kalifaat vrijwel onmiddellijk verworpen. Meer dan honderd van die geleerden schreven een open brief aan Abu Bakr al-Baghdadi waarin zij 24 punten aanhalen waarom zijn terreurorganisatie onmogelijk een kalifaat kan zijn. Eigenlijk bestaat er niet eens een kalifaat vermits het niet werd uitgeroepen overeenkomstig de klassieke regels van de sharia. Zij wijzen er op dat de islam verbiedt onschuldige en ongewapende mensen te vermoorden, ook om ambassadeurs en boodschappers (onder wie journalisten en ontwikkelingshelpers) te doden. Ook de Internationale Unie van Moslimgeleerden, geleid door Yusuf al-Qaradawi heeft het uitroepen van een kalifaat nietig verklaard. Hij stelt: “De leider van de moslimgemeenschap (Oemma) zou een vertegenwoordiger van de natie moeten zijn, gebaseerd op een keuze van de mensen of van hun vertegenwoordigers. De simplistische aankondiging ervan is niet voldoende om een kalifaat te vestigen.”
Dat dit alles door de salafisten van Abu Bakr al-Baghdadi manifest wordt genegeerd hoeft niet te verwonderen. Salafisten baseren zich enkel op de uitspraken van de profeet Mohammed, op de Hadiths (waarvan zij de originaliteit weigeren te controleren) en op de uitspraken van de metgezellen van Mohammed, de Sahaba. Zij weigeren te aanvaarden dat de islam in veertien eeuwen tijd is geëvolueerd en zijn ongevoelig voor uitspraken van islamitische Schriftgeleerden. Zij achten zichzelf in staat om teksten daterend van het ontstaan van de islam correct te kunnen interpreteren. Met salafisten valt niet te discuteren omdat zij geen ruimte overlaten voor de Rede, omdat zij enkel de taal van de haat verstaan.
Zeggen dat er straks meer dan veertig Staten nodig zijn om het kalifaat te vernietigen is dus onzin, want in werkelijkheid bestaat er geen kalifaat, is het enkel een virtuele hersenschim. Wat wel vernietigd moet worden is de terreurgroep ISIS. Dat de Verenigde Staten daarbij hulp kunnen gebruiken van Saoedi-Arabië, Jordanië, de Verenigde Arabische Emiraten, Qatar en Bahrein, is militair gezien niet relevant, maar is wel een signaal dat zelfs soennietische Arabische landen een monster als ISIS willen vernietigen. Het is een dwaasheid van de Amerikanen – die militair oppermachtig zijn – om daarbij de hulp in te roepen van andere (westerse) landen en een al even grote dwaasheid van die andere (westerse) landen om hulp aan te bieden. Daarbij ontstaan dan koldereske situaties als in België waar de Kamer zijn toestemming diende te geven voor deelname aan de oorlog tegen ISIS nu het land, vier maanden na de verkiezingen, nog steeds opgezadeld zit met een regering van lopende zaken. De Kamer was op 26 september 2014 nog volop aan het debatteren toen de zes F-16’s al van Florennes waren vertrokken. Je kan de democratie moeilijk nog meer voor de zot houden als Defensieminister Pieter de Crem deed.
Ondertussen wordt wel duidelijk dat geen van de Europese landen staat te springen om zonder mandaat van de Veiligheidsraad boven Syrië te gaan mee vechten. Zelfs het Verenigd Koninkrijk besliste op 26 september enkel deel te nemen aan luchtaanvallen boven Irak (dat in tegenstelling tot Syrië zelf om militaire hulp vroeg). Nu in Amerika de neoconservatieven toegeven dat er in Irak deerlijk geblunderd werd had men van een Amerikaanse president, die dan nog de Nobelprijs voor de Vrede kreeg, mogen verwachten dat hij zijn verantwoordelijkheid zou hebben genomen om de blunder recht te zetten. In plaats van te kiezen voor een kortstondige grondoorlog gaat Obama voor een ellenlange oorlog van uit de lucht en sleept hij, op vraag van het militair-industrieel complex meer dan veertig landen mee in een nieuw Afghanistan. Landen die aan dit geopolitieke machtsspel deelnemen, moeten niet verwonderd zijn dat hen straks overkomt wat in Algerije de Fransman Hervé Gourdel overkwam. Benieuwd hoe Pieter de Crem en de Kamer zal reageren als straks in België een eerste kliek godsdienstwaanzinnigen de eerste Belg zal onthoofden. Is het trans-Atlantisch bondgenootschap zoiets waard, doodgewoon omdat een Nobelprijswinnaar van de Vrede de indruk wil wekken dat hij nog steeds een vredesduif is in plaats van een laffe buizerd?
De echte problemen zullen pas beginnen nadat ISIS vernietigd is, want fundamentalisten zullen dan overtuigd zijn dat westerse kruisvaarders en Joden niet ISIS hebben vernietigd, wel hun droomkalifaat hebben vernietigd. Het zal het sein worden voor een reeks terroristische aanslagen in al die landen die zo dom waren het oorlogsspel van de buizerd mee te spelen. Maar er dreigt nog een veel groter gevaar mocht Obama onder druk van het militair-industrieel complex in Syrië niet alleen de jihadstrijders willen uitschakelen maar op zijn elan doorgaan om er ook Bashar al-Assad te verdrijven. Rusland en China hebben nu al laten verstaan dat ze dit onder geen beding zullen dulden. Dan zou de vredesduif Obama, een Nobelprijswinnaar voor de Vrede, een derde wereldoorlog kunnen ontketenen. De kans dat het gebeurt onder een Democratisch president is inderdaad klein. Maar wat als de Democraten straks de presidentsverkiezingen verliezen? Dan staan de neoconservatieven – die nog steeds geloven dat zij de global leaders zijn en die Assad absoluut weg willen – nu blijkbaar al klaar om zulke kolossale dwaasheid te begaan, zeker met senator en presidents-kandidaat Marco Rubio op kop.
.png)
0 Reacties