WEZET BLIJ ENDE VROLIJK, WIJ HEBBEN EEN NIEUWE REGERING

Vooruit dan maar, vier en een half maand na de verkiezingen hebben we een nieuwe regering. Daarbij krijgt de Franstalige MR, die 9,64 % van de stemmen behaalde 50 % van de ministerportefeuilles, evenveel als alle Vlaamse partijen samen. Noem het het Vlaamsche zoenoffer aan het patronaat, want Vlaanderen wil best de virtuele democratie wat geweld aan doen als het VOKA en het VBO maar te vriend houdt. Je zal dus maar Waal zijn in dit gekke landje.

Wie durft zeggen dat de Zweedse coalitie een wangedrocht is krijgt steevast te horen of het met de socialisten erbij zoveel beter zou zijn geweest? Het antwoord is “Neen” omdat het finaal geen donder uitmaakt welke coalitie aan de macht komt, tenminste toch voor de welvaart van dit land. Hoezo, het maakt niets uit? Even volgen. Met de Denktank Daniel Huet bouwden wij twee grote sociometrische modellen, dat zijn beschrijvingen met stapels vergelijkingen waarmee we de maatschappelijke veranderingen in een land beschrijft, bijvoorbeeld het aantal huwelijken, het aantal bastaardkinderen, het aantal echtscheidingen, de economische groei, het aantal steuntrekkers, de werkloosheid, het aantal uren staking, de welvaart, de luchtkwaliteit, de (jeugd)criminaliteit, het geraamde druggebruik, het aantal nieuwe woningen, het aantal gepensioneerden, enzovoort. Het ene model is dat voor de Verenigde Staten (dat principieel werkt met gegevens van 1929 tot 2013), het andere model dat voor België (dat waar data beschikbaar zijn werkt met gegevens van 1953 tot 2013). In beide modellen bouwden we een zogezegde dummy variabele in die aangeeft wat soort coalitie er aan de macht is.

Daarvan kan achteraf, met behulp van impactmultiplicatoren, van jaar tot jaar worden nagegaan hoe groot de invloed van een politieke coalitie op de welvaart van een land is. Voor de Verenigde Staten, dat een tweepartijen stelsel kent, ligt de invloed van de politiek op de welvaart tussen minimaal 9,18 % en 16,33 %. In België, dat een veelvoud van partijen kent, en waar vrijwel altijd coalitieregeringen moeten worden gevormd, schommelt de invloed van de politiek op de welvaart tussen de 0,47 % en de 1,89 %. Daarom maakt het eigenlijk geen zak uit wie hier aan de macht is, alleen wordt de welvaart iets anders verdeeld. Daarom ook is de uitspraak gewettigd dat het nauwelijks iets uitmaakt wie er aan de macht is.

In beide modellen hebben we ook gepoogd de weerslag te berekenen van de deskundigheid van cruciale ministerposten als Financiële Economie, Economie, Justitie, Defensie en Buitenlandse Zaken op de globale welvaart. Daarbij zijn we ervan uitgegaan dat een ministerpost minstens zou moeten gaan naar iemand die minstens een opleiding kreeg in de richting van het uitgeoefende mandaat. Johan vande Lanotte, jurist van opleiding, op Economie zetten en Annemie Turtelboom, econome van opleiding, op Justitie zetten, was blijkbaar niet de meest logische keuze, om maar één voorbeeld te noemen. Het verrassende resultaat van de invoering van een tweede dummy variabele in beide modellen (met data van na 1973) was wel dat de verdeling van ministerportefeuilles meer invloed heeft op de welvaart van een land dan de samenstelling van de coalitie die de politieke macht heeft. Voor de Verenigde Staten schommelt de weerslag tussen de 7,07 % en 17,50 %, voor België tussen de 3,12 % en 7,09 %.

Uiteraard hangt de bekwaamheid van een minister van veel meer af dan zijn opleiding. Voorts speelt de samenstelling van zijn kabinet en van de apolitieke administratie zeker een rol. Helaas wordt die samenstelling te onzent nog al te veel gedomineerd door vriendjespolitiek en nepotisme. Moeten we gelukkig zijn met de nieuwe regering waarin niet één financieel econoom zit, niet één macroeconoom (tenzij goedgelovige zielen Johan van Overtveldt macroeconoom willen noemen), niet één topjurist? En het is toch niet omdat fraudebestrijding een kutjob is dat je daarvoor een gynaecologe als minister moet aanstellen (Elke Sleurs). Wij denken van niet. Hoeveel verstandiger ware het geweest Koen Schoors op Financiën te zetten dan een gewezen hoofdredacteur van Trends die destijds de exit uit de euro bepleitte zonder rekening te houden dat een aanzienlijk deel van de private en publieke schulden buitenlandse schuld is, schuld die zou stijgen had men de euro ingeruild voor de BF, omdat de wisselkoers van de frank scherp zou dalen. En waarom Chris Peeters op Economie en niet een extra parlementair benoemde macro-econoom? Waarom Koen Geens op Justitie, enkel maar om de begane fouten in het Arco dossier onder controle te houden? Tot slot zitten er amper vier vrouwen in de nieuwe regering, maar toch wegen die zwaar door in de ploeg, zeker als men rekening houdt met het gewicht van Maggie de Block op Volksgezondheid.

Het wordt meer dan tijd dat men eens grondig gaat nadenken over meer technocratie bij het aanstellen van ministers. De huidige ploeg blijft er één van economische kwakzalvers die de crisis denken te kunnen oplossen op de kap van de gezinnen, zonder met de Oostenrijkse School bij de hand te beseffen dat de echte oorzaak van de crisis de excessieve bankschulden zijn die bij historisch lage rentevoeten tot massale misinvesteringen zullen leiden, tot nog meer dubieuze debiteuren bij banken. En wat staat er in het 155 bladzijden tellende regeerakkoord over de beteugeling van de private schulden? Juist, niet één lijn, niet één woord, zelfs geen komma, zelfs geen punt. 

Een reactie posten

0 Reacties