De Verenigde Staten blunderen nu al decennia jaar lang in het Midden-Oosten. De logica van de situatie ware geweest dat de Verenigde Staten, die oorzaak zijn van het sektarisch geweld, zelf het puin ruimden dat ze hebben helpen creëren, dus door goed en wel eigen grondtroepen in de strijd tegen ISIS in te zetten. Door acht jaar lang Nouri al-Maliki te steunen, zonder in te grijpen tegen zijn sektarische onderdrukking van de soennieten, waren zij er verantwoordelijk voor dat steeds meer soennieten de zijde van ISI, ISIS en IS kozen tegen het marionettenbestuur dat de Verenigde Staten met hopen dollars en wapens overeind hield. Nu oproepen tot een coalition of the willing, en te denken dat je met enkel maar luchtaanvallen IS zult kunnen verslaan, is op de keeper beschouwd een schande. Natuurlijk zullen er grondtroepen nodig zijn als je er geen oorlog van wil maken die een decennium of langer duurt. Maar voor die onmisbare grondtroepen rekent Obama dus al te gemakkelijk op coalitiepartners.
Voorlopig wordt de NAVO nog niet ingeschakeld als coördinator van de militaire acties tegen de Islamitische Staat, en ligt het centrale commando bij het Amerikaanse CENTCOM. Het maakt niet uit of de strijd tegen IS(IS) al dan niet door de NAVO wordt geleid, straks krijgt het westen toch de schuld de grote boeman van de islam te zijn. Bovendien is de samenstelling van de coalitie verre van duidelijk. Even onduidelijk is in hoeverre Amerika zal bijdragen in de kosten van een oorlog die het beter alleen had gevoerd met een paar Arabische landen aan zijn zijde. En over welke coalitie spreken we dan als Turkije aan de kant mag blijven staan, als Syrië, de Hezbollah of Iran er geen deel mogen van uitmaken? En wat als Rusland straks nodig zou zijn in de strijd, zoals Jef Lambrecht recentelijk nog opperde? Rusland kan nu toch onmogelijk meestrijden onder een NAVO of een CENTCOM commando?
Als er dan toch veertig naties aan de zijde van de Verenigde Staten moeten meevechten om de schijn te redden dat het géén unilateraal Amerikaans ingrijpen is, ware het dan niet veel verstandiger geweest om voor de operaties in Syrië een resolutie van de Veiligheidsraad af te dwingen in plaats van, zoals nu gebeurt, één groep van coalitiepartners te hebben die enkel boven Irak opereren (Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, België, Denemarken, Noorwegen, Australië, etc.) en een andere die én boven Irak en boven Syrië willen opereren (de Verenigde Staten, Saoedi-Arabië, Jordanië, de Verenigde Arabische Emiraten, Qatar en Bahrein)? Het Amerikaanse optreden getuigt eens te meer van de overtuiging dat de Verenigde Staten in hun eentje de wereldhegemonie voor hun rekening kunnen nemen.
De woede die Sergej Lavrov op 25 september 2014 voor de vergadering van de Verenigde Naties liet blijken is begrijpelijk, zeker nadat Obama bij de opening had gezegd dat Rusland een grotere bedreiging voor de wereldvrede is dan ISIS. Voor de Veiligheidsraad verweet Lavrov de Verenigde Staten en hun slaafse bondgenoot de Europese Unie dat zij weinig meer zijn dan de valse hoeders van de democratie. Het ondersteunen van een staatsgreep in Oekraïne bestempelde Lavrov als een ongeoorloofd ingrijpen in binnenlandse aangelegenheden, tegen dat deel van de bevolking dat enkel de eigen taal en de eigen cultuur veilig wilde stellen. Die ingreep was volgens Lavrov een schending van het VN-charter en van de akkoorden van Helsinki. Lavrov noemde het Amerikaanse optreden tegen ISIS een vorm van interventionisme die niet had mogen kunnen zonder toelating van de Veiligheidsraad. Hij voegde er aan toe: "Washington heeft openlijk uitgedrukt dat het het recht heeft om overal eenzijdig geweld te gebruiken om zijn belangen te verdedigen. (…) De militaire tussenkomsten zijn de norm geworden, ondanks de armzalige resultaten van de militaire operaties die de laatste jaren gevoerd zijn." Ook de voormalige Sovjet-president, Mikail Gorbatsjov, was not amused met Obama's scherpe aanval op Rusland in de Veiligheidsraad. Op 27 september 2014 veroordeelde hij in scherpe bewoording de Amerikaanse wens om geheel alleen de wereldheerschappij uit te oefenen. "Er is maar één wezenlijke dreiging in de wereld, en dat is de aanspraak op wereldheerschappij van Washington", zei Gorbatsjov op de Russische radiozender RSN. "Wat Obama deed was geen politieke dialoog, maar een belediging".
De Amerikaanse verbale agressie tegen Rusland, in je reinste Koude Oorlog retoriek, houdt natuurlijk verband met de beslissing van Vladimir Poetin dat Russische olie of aardgas voortaan in roebels moet worden betaald, niet langer in dollars. In een wereldeconomie waar de gouden standaard sinds 1973 werd afgeschaft, en waar de dollar dé reservemunt bij uitstek is, wordt de positie van die dollar daardoor onder neerwaartse druk gezet. Toch nog niet vergeten dat de Tweede Golfoorlog een reactie was tegen Sadam Hussein toen hij besliste dat Iraakse olie voortaan in euro’s moest worden betaald? Zal het dan verwonderen dat de Verenigde Staten al vanaf de tweede dag van de bombardementen boven Syrië en Irak de olievelden viseerde die ISIS zich toeëigende. Uiteraard is dit geen toeval. Worstelend met een tekort aan olie moeten de Verenigde Staten via het door hen geïnstalleerde regime van Haider al-Abadi hun petroleumdeficit veilig weten te stellen. In de oorlog tegen de Islamitische Staat gaat het dus niet enkel om een oorlog tegen religieus gemotiveerd terrorisme, maar ook om een oorlog om olie. Maar ook Rusland speelt geopolitieke spelletjes in Oekraïne, spelletjes die om de belangen van Gazprom draaien. Zowel in de Krim als in Oost-Oekraïne werden er recentelijk grote gasvoorraden gevonden, voorraden waarvoor reeds contracten werden afgesloten met BP en Standard Oil. Dus wilde Poetin voorkomen dat die lucratieve contracten in westerse handen vielen. Of nog, de hypocrisie is langs beide zijden van de twee grootmachten schering en inslag.
Een oorlog tegen het kalifaat en de terreurgroep van ISIS had veel verstandiger kunnen worden aangepakt dan door het inschakelen van of de NAVO of CENTCOM. De oorlog was veel beter onder commando van de Arabische Liga gevoerd – een Arabische Liga die op 11 augustus 2014 en op 10 september 2014 het kalifaat en de Islamitische Staat heeft veroordeeld voor misdaden tegen de mensheid. Dit ware een veel elegantere oplossing geweest omdat de vernietiging van het kalifaat dan niet langer kon worden afgedaan als een kruistocht van het westen en van de Joden tegen de islam. Niets zou de Verenigde Staten daarbij hebben belet de 18.000 militaire instructeurs, die nu weldegelijk in Irak met hun American boots on the ground staan, de nodige aanwijzingen te geven voor de luchtaanvallen boven Syrië. Bovendien hadden zulke Arabische landen als Saoedi-Arabië, Jordanië, de Verenigde Arabische emiraten, Qatar en Bahrein een compleet huurlingenleger met desnoods 100.000 man kunnen financieren voor een grondoorlog in Irak en in Syrië. Het zou hebben helpen voorkomen dat de strijd tegen het kalifaat en ISIS na de vernietiging van het kalifaat uitmondt in een reeks terroristische aanslagen tegen alle westerse landen die slaafs deel gingen uitmaken van de Amerikaanse coalition of the willing.
Hoe valt het trouwens te rijmen dat Amerika in Syrië straks enkel het Vrije Syrische Leger – dat net zo goed als ISIS of al-Nusra zware oorlogsmisdaden heeft begaan – als enige gesprekspartner van de coalitie wordt aanvaard? Of zal Obama ook het Islamitische Front tot de gematigde rebellen rekenen, uitgerekend het Front dat Steve Sotloff aan ISIS verkocht? Men kan niet tezelfdertijd tegen Assad zijn maar in zijn land de puinhopen willen opruimen zonder de steun van het Syrische leger. En moeten straks de Peshmerga dan de strijd op de grond maar voeren omdat Amerika te laf is om grondtroepen te sturen? Heeft Amerika het PKK ooit gesteund tegen de toekomstige sultan van Turkije die nu veilig aan de kant gaat staan? Recep Tayyip Erdoğan dus. Kortom, de fameuze coalition of the willing hangt weer eens met haken en ogen aan mekaar.
Wat doet Duitsland straks? Zal het zich beperken tot het sturen van 70 miljoen euro wapens aan de Koerden, of neemt het deel aan de coalitie? De Duitse minister van Buitenlandse Zaken, Frank Walter Steinmeier, heeft ondertussen wel laten verstaan dat zijn land niet zal deelnemen aan de luchtbombardementen van de coalitie. En kan het wel dat in België een ontslagnemend kabinet toezegt aan een oorlog te zullen deelnemen met minstens 120 militairen? O.K., Yves Leterme heeft het Elio di Rupo al voorgedaan in de oorlog tegen Qadhafi, maar sinds wanneer behoren oorlogen tot de lopende zaken? België handelt onverstandig indien het effectief gevechtsvliegtuigen van het eigen leger in de coalitie inzet. Het komt Defensieminister Pieter de Crem alleen van pas om straks in Amerika nieuwe gevechtsvliegtuigen te bestellen die bepaald niet broodnodig blijken te zijn. Om het probleem van een ontbrekend VN-mandaat te omzeilen werd op 24 september door het kernkabinet beslist om geen van de zes naar Jordanië gestuurde F-16’s te gebruiken voor luchtaanvallen boven Syrië. Ze zouden enkel boven Irak worden ingezet. Voorlopig werd enkel voorzien in de inzet gedurende één maand, maar die zal zeker worden verlengd. Als België straks zes F-16 vliegtuigen en drie C-130’s naar Jordanië dan kost ons dit minstens 14,35 miljoen euro per maand, geld dat we inderdaad zoveel nuttiger zouden kunnen aanwenden voor bijvoorbeeld armoedebestrijding of het opknappen van scholen in een ellendige staat. Hiermee wordt België, net als Nederland, één van de meer dan veertig staten die de coalitie van Obama tegen de Islamitische Staat steunen. De Nederlandse ministerraad buigt zich nog over de vraag hoeveel F-16’s het land in de oorlog tegen de Islamitische Staat wil inzetten. Aanvankelijk was er sprake van zes en van één KDC10 tankvliegtuig. PVDA-leider Diederik Samson lijkt niet enkel een resolutie van de Veiligheidsraad te willen hebben voor een fiat, maar daarboven ook nog het feit te willen gebruiken dat een tussenkomst gerechtvaardigd is omwille van de massamoorden die ISIS in het kalifaat pleegt. Premier Mark Rutte en zijn VVD vinden het niet nodig een resolutie van de Veiligheidsraad af te wachten om nu al de coalitie van Obama te steunen. Of Nederlandse vliegtuigen ook boven Syrië zullen worden ingezet blijft dus onduidelijk.
Wat een kortstondige oorlog had kunnen worden indien Obama ten volle zijn verantwoordelijkheid had genomen, en zijn no more American boots on the ground had ingeslikt, en geopteerd had voor een oorlog onder commando van de Arabische Liga, dreigt nu een nieuw Afghanistan te worden. De stelling dat het om een korte oorlog van uit de lucht zou gaan, zoals destijds tegen Qadhafi in Libië, gaat niet op, want de situatie is nu ettelijke keren complexer. Hoeveel burgerslachtoffers zullen er niet vallen bij luchtaanvallen op ar-Raqqah, het bolwerk van IS extremisten?
En wat met de loze beloftes van Obama dat hij de schuldigen aan de onthoofding van James Foley of Steve Sotloff voor de rechtbank zou brengen? Alsof zoiets zou kunnen bij loutere luchtaanvallen. En ja, het Pentagon onderhandelt momenteel wel met leveranciers van huurlingen, om die het werk op de grond te laten uitvoeren. Maar hoeveel huurlingen hebben Obama en de zijnen in Afghanistan al niet betaald, en zijn de Taliban daar soms verslagen?
Bovendien heeft Obama van het Huis en van de Senaat maar goedkeuring gekregen voor een oorlog van uit de lucht tot december. Net alsof de klus in minder dan drie maanden zou kunnen worden geklaard! Het geblunder in het Midden-Oosten gaat dus onverminderd door en op de achtergrond blijven, zoals steeds, oliebelangen meespelen. Waarom moeten dictaturen als Saoedi-Arabië en Qatar wel mee aan boord worden gehesen als een dictatuur in Syrië met alle mogelijke middelen moet worden ontzien?
.png)
0 Reacties