Voor het einde van het jaar zou ik toch willen kunnen zeggen: ‘Het is genoeg geweest,’’ heb ik Jean-Pierre Van Rossem horen zeggen, vroeg in het jaar 2017. ‘De afslag naar de dood is genomen.’ Met een euthanasieaanvraag zocht hij de exit. In de eerste herfstdagen zoek ik hem op, nieuwsgierig hoe het met hem is. Misschien kan er een afscheidswoord af? Zijn vermogen mensen te verrassen is alvast nog intact: ik tref een man vol plannen. ‘Voor de begrafenis ben je te vroeg.’
'Mensen klampen me geregeld aan op straat: 'Van Rossem, zijt ge nog niet dood?' Ik moet me bijna verontschuldigen dat het nog niet gebeurd is'
Door een deur die op een kier stond, ben ik een klein appartement op de negende verdieping binnengedrongen, met zicht op het uiteinde van België: de Oostendse pier. De gastheer is aan tafel blijven zitten, omdat hij zo moeilijk loopt. De aankleding is kaal, een goed deel van de ruimte is ingenomen door tegen elkaar aangeschoven schilderijen; op een ezel een onaf doek. Van Rossem komt moeizaam recht, de rondleiding begint meteen. ‘Pas op, de olieverf is nog niet droog. Dat duurt makkelijk drie weken. Het meest werk ik met acryl, dan kun je een vlek makkelijk van de vloer krabben.’
Lees verder via: http://www.humo.be/humo-archief/383891/na-zijn-euthanasieverzoek-de-verrassende-verrijzenis-van-jean-pierre-van-rossem-73
.png)
){kind=link}
0 Reacties